zwarte woud (verslag Henny)
In het Zwarte Woud hebben we niet zo een duidelijke route gevolgd, deze zijn er wel, zoals de Westweg, Mittelweg en Oostweg. Ons doel was Schenkenzell-Vortal. Dit is een klein plaatsje in het Zwarte Woud. Hier hebben we een paar keer gelogeerd op een boerderij en hier wilden we onze eerste grote stop maken.
Goed uitrusten voor onze tocht door de Alpen, Onze spullen effe checken en hier en daar wat verstellen. Van daaruit hebben we wat dagtochten gemaakt, zoals naar Alpirsbach (heeft een kloosterbrouwerij erg gezellig en lekker) en Freiburg. (een zeer toeristische stad, maar wel gezellig met een mooie kerk) en naar Freudenstadt (ook een gezellig plaatsje, met een mooi plein (grootste van Duitsland) en een kerk waar naar een 'bijbelstandaard uit de 11e eeuw' bewaard is gebleven. Wel bijzonder als je bedenkt dat de kerk zo goed als platgebombardeerd is tijdens de oorlog (zoals bijna elke kerk in Duitsland heb ik de indruk). Waarschijnlijk hebben ze hem voor de zekerheid in veiligheid gebracht, maar daar hebben we niets over gelezen.
Daar we voor het eerst enige rustdagen hadden, hadden we ook energie om ons met andere zaken bezig te zijn dan wandelen, onderkomen zoeken, spullen wassen, slapen enz. Zo was er het WK Voetbal. In Alpirsbach, de plaats met de kloosterbrouwerij, hebben we de wedstrijd Duitsland tegen Engeland gezien. Omdat de Duitsers snel op voorsprong kwamen zat de stemming er al snel goed in. Dat de wedstrijd uiteindelijk op discutabele wijze gewonnen werd, mocht de pret niet drukken en het kloosterbier vloeide er niet minder om.
Ook had Henny weer de tijd voor haar cursus Latijn. Zij deed deze studie met het idee dat je dan in heel West-Europa de taal wel begreep. In de praktijk ligt dit toch iets anders en makkelijk bleek het Latijn ook niet. Het was wel vaak een mooi aanknopingspunt voor een gesprek.
Bij Pforzheim begint het Zwarte woud. Over de jeugdherberg aldaar willen we niet te veel verhalen, die ervaring valt onder de noemer 'vette pech' en past geheel niet zoals wij de Duitsers hebben leren kennen. Diezelfde dag nog werd de misser van de jeugdherberg goed gemaakt door de familie Bernd Clauss in Engelsbrand. Doordat we bij de jeugdherberg in Pforzheim geweigerd werden (een lege jeugdherberg, plek zat dus, en al na 17.00 uur ) moesten we doorlopen. Een camping was het alternatief. Wat ons zelden gebeurd verdwaalden we doordat er op een bepaald punt zoveel 'gele routes' samenkwamen, dat we geen idee meer hadden welke we nu precies volgden. Eenmaal buiten het 'gele knooppunt' belden we aan bij een huis om te vragen in welke richting de camping was. Hoewel we er toch echt niet meer zo fris uitzagen vonden zij het geen geschikte camping voor ons en hebben ons naar een camping gebracht die zij meer geschikt achtten. Het was zeker een erg prettige camping. Het station was dichtbij. De volgende dag hebben we de trein terug genomen om de route weer op te pakken waar we deze verlaten hadden. Je ben een wandelaar of niet. Henny wil misschien nog wel eens een oogje toeknijpen, maar Sander sjoemelt nog geen meter.
Het Zwarte woud is echt een wandelparadijs. De drukte van wandelaars valt reuze mee, maar er zijn paden in overvloed, kriskras door het hele woud. Ook veel fietsroutes die voor Nederlanders best te doen zijn.
Er loopt een heel bekend pad, de Westweg, die erg mooi moet zijn. Deze hebben we echter niet gelopen, omdat we naar het Vortal wilde. Er waren echter zoveel mooie paden dat het geen gemis was. Voor kampeerders is de camping in Enz Klösterle aan te bevelen. Speciaal voor tentkampeerders was het er erg mooi. Er was een eigen tent gebiedje, waar geen auto's mochten en konden komen. Heel mooi, heel rustig en aan een beekje, de Enz dus. We zijn er maar een nacht geweest, want wij wilde graag naar de familie Gruber, maar het kostte ons wel veel moeite die dag verder te gaan. Enfin een mooie herinnering erbij.
Ons plan om naar Rome te lopen begon steeds vastere vormen aan te nemen.
Sander zag een beetje op tegen het wandelen door de Alpen (de steilte van de bergen, het weer en het vinden van onderkomen daar). Hij was zich dus aan het inlezen over Zwitserland tijdens deze rustperiode. De ervaring heeft echter geleerd dat Sander veel makkelijker loopt dan Henny, dus eigenlijk moest Henny zich zorgen maken. Henny was echter druk met haar latijn en dacht dat haar vriend haar wel de bergen over dragen als het moest (ha, ha). Niet zo gek dus dat Sander zich zorgen maakte, een rugzak is één, maar Henny .... .
Het vervolg van de route zou zijn om door het Zwarte Woud naar Konstanz te lopen en dan door Zwitserland (de E1) richting Genua en mogelijk van daaruit via de Via Francigena naar Rome. Dit zou in twee maanden te lopen zijn.
Een alternatieve route zou zijn naar Venetië. In Konstanz zouden we de beslissing nemen
De stemming is nog steeds goed, het weer eindelijk ook, en de conditie wordt beter. inmiddels heb ik enig vertrouwen in de alpen. of via zwitserland (E1 van Konstanz via de Gotthard naar ergens in Italië, sluit aan op de via francigena) of via Oostenrijk (E5 van Ober(n)dorf naar Merano/Bolzano). laatste lijkt me mooier/leuker maar dan zijn we wel erg oostelijk in Italië.